Święto symbolu narodowej jedności i dumy

Historia

2 maja 1945 r., podczas zdobywania przez polskich żołnierzy stolicy III Rzeszy, biało-czerwoną flagę umieszczono na Kolumnie Zwycięstwa - Siegessäule oraz na Reichstagu w Berlinie. W okresie PRL-u, w tym właśnie dniu, flagi państwowe były zdejmowane po Święcie Konstytucji 3 Maja, które zostało zniesione przez władze komunistyczne.

Ustanowienie święta

W październiku 2003 r. do laski marszałkowskiej wpłynął poselski projekt autorstwa posła Edwarda Płonki, który proponował zmianę ustawy o godle, barwach i hymnie RP i ustanowienie Dnia Flagi RP. Według uzasadnienia ustawy wprowadzającej to święto, wybór dnia 2 maja nie był przypadkowy - chodziło o dzień, który umożliwiłby Polakom refleksję nad szlachetnymi kartami historii Polski, wypełniłby wolny dzień pomiędzy świętami narodowymi i podkreśliłby obchody Światowego Dnia Polonii. Inicjatorem ustanowienia święta był dziennikarz Andrzej Zaporowski.

Podczas prac legislacyjnych, Senat RP w uchwale z 12 lutego 2004 r. zaproponował m.in. zastąpienie Dnia Flagi RP Dniem Orła Białego, uznając godło za naczelny symbol Rzeczypospolitej Polskiej. Jednak ostatecznie Sejm odrzucił tę poprawkę i 20 lutego 2004 r. ustanowił Dzień Flagi Rzeczypospolitej Polskiej.

Barwy narodowe

Już za czasów dynastii Piastów w Polsce stosowano biało-czerwone barwy, które odzwierciedlały kolorystykę chorągwi polskiej z białym orłem na czerwonym tle. Formalne uregulowanie polskich barw narodowych miało jednak miejsce dopiero w 1831 r., kiedy to Sejm Królestwa Polskiego ustanowił ustawę w tej sprawie.

Mimo że polska flaga składa się z dwóch poziomych pasów, białego i czerwonego, precyzyjne określenie odcieni tych barw jest dość trudne. Według "Ustawy z 31 stycznia 1980 r. o godle, barwach i hymnie Rzeczypospolitej Polskiej oraz o pieczęciach państwowych", kolory są przedstawione jako trójchromatyczne współrzędne barw. Oznacza to, że biały nie jest czysto śnieżnobiały, a czerwony kolor to karmazyn, czyli ciemny odcień czerwieni. Jednak należy zauważyć, że w ciągu lat kolor czerwony ulegał nieco zmianom. Pierwszy opis flagi z 1921 r. określał karmazyn (choć o nieco jaśniejszym odcieniu niż obecnie), ale od 1927 r. przez ponad pięćdziesiąt lat obowiązywał cynober, czyli czerwień o odcieniu wpadającym w pomarańczowy.

Andrzej Bebłowski zwrócił uwagę, że polskie barwy narodowe mają symboliczne znaczenie. Według niego, kolor biały symbolizuje łagodność, przyjaźń, dobrobyt, a kolor czerwony reprezentuje krew, czyli walkę o suwerenność i niepodległość. W czasie II wojny światowej kolory biało-czerwone były również symbolem niezłomności narodu i determinacji w dążeniu do wolności. Proporcje flagi powinny mieć długości boków w stosunku 5:8, co wynika z ustawy z 1 sierpnia 1919 roku o godłach i barwach Rzeczypospolitej Polskiej. Jeśli flaga nie spełnia tych wymogów, to biały i czerwony są barwami narodowymi, ale nie stanowią oficjalnej flagi. Co więcej, zgodnie z tą samą ustawą, aby mianować coś flagą, prostokątny kształt musi być umieszczony na maszcie.

Flaga państwowa RP i barwy narodowe RP różnią się nie tylko proporcjami, ale także kształtem. Flagę państwową stanowi prostokątny płat tkaniny, natomiast barwy narodowe to po prostu dwie poziome linie w kolorze biało-czerwonym umieszczone na tle dowolnego przedmiotu. Zgodnie z konstytucją RP, barwy narodowe są chronione prawem, a ich nieuprawnione wykorzystanie jest karane. W związku z tym należy zachować szacunek dla barw narodowych i używać ich zgodnie z przepisami prawa.